Nas terras de Nemancos, sobre una lingua de area que se adentra na mar brava, e ao abrigo dun monte de penedos, estableceron o seu fogar homes e mulleres que non tiñan medo a vivir no límite, ao borde do mundo. Nos días de temporal o mar atravesaba esa lingua de area de banda a banda. Nesa terra , o nordés era persistente, pero elas e eles aprenderon a aproveitar a súa forza e convertíronse case en peixes para habitar esas casas que anegaba o mar. Fundíndose coa costa, escoitando falar ao mar e ao vento…